Wie naar mijn praktijk komt voelt vaak een gemis. Het kan het gemis aan ruimte zijn, bijv. van iemand die voelt dat hij klem zit, geen kant op kan, gevangen in een dagelijks leven dat van alles van je vraagt, het werk, je partner, de kinderen, het huis, je ouders….. In dat dagelijks leven is er geen ruimte meer voor waar jij blij van wordt, voor dat waaraan je jezelf oplaadt en waarvan je energie weer gaat stromen. Je zou kunnen zeggen: Er is geen ruimte voor jou!! Of het is het gemis aan contact, je leeft je leven op de automatische piloot. Je hebt het allemaal goed voor elkaar, het ontbreekt je aan niets. Maar……. je bent niet tevreden. Het voelt oppervlakkig, kaal. Je mist verdieping, je eigen bezieling. Waar je je vroeger gepassioneerd in kon begeven dat gaat je nu kalmpjes af: je werk, je relatie. Je weet niet eens zeker of het wel aan dat werk of aan je relatie ligt. Je bent iets in de loop van je leven kwijt geraakt. Je denkt dat je het vroeger had of voelde maar je kunt het niet benoemen. En waarschijnlijk wuif je het, terwijl je dit leest, weg met de gedachte: ‘je kunt niet de hele tijd op je toppen leven’. Zo heb ik dat in elk geval wél heel lang gedaan.
Als je in therapie gaat komt onherroepelijk een keer de vraag langs: ‘waar ben ik in dit verhaal?’ of nog sterker: ‘Wie ben ik?’